Çok Mutsuzum Edi

"– Çok mutsuzum Edi.

+ Neden?

– Çünkü büyüdük. "

'Susam Sokağı'

Çoğu zaman eski günlerin anılarını ararız. Bu anılar mutlu da olabilir hüzünlü de. Nihayetinde içinde hangi duyguyu barındırıyor olursa olsun nostaljinin kendine has bir çekim gücü var. Hiç kuşkusuz içinde yaşadığımız günlerde geleceğe bakmaktan çok geçmişin kollarına atmak istiyorum kendimi. 2000'lerin başında tek derdimin Barbielerimin kıyafetleri olduğu, pazar sabahları susam sokağını izlediğim, ailemle kitap kapladığım, Scooby Doo izlediğim için tek başıma tuvalete gitmeye korktuğum, saçlarımı örüp arkadaşlarımın elini tutarak okula gittiğim o huzurlu günler.. İşin tuhaf kısmı o zamanlar tek dileğimin büyümek olmasıydı. Büyüyüp istediğim her şeyi yapmak, prensesler gibi giyinmek, yakışıklı prensimi beklemek.

Büyümek.. Evet şimdi büyüdüm istediğim her şeye sahibim fakat o her şeyin içinde herkes yok artık, yürüdüğüm bu yolda düştüm, yanlış yollara saptım, yaralandım. Büyük dilinde olgunlaştım. Fakat geçmişte hayal ettiğim gelecek kesinlikle böyle değildi. Hayallerin çok toz pembe olmasından mı yoksa hayatın rengarenk olmasından mı bilmiyorum. Eminim bu satırları okurken size de tanıdık gelen hatıralar olmuştur. Geçmişte kapaklı telefonlar kullandığımız, gazete okuduğumuz, msn ile mesajlaştığımız, tüplü televizyonda Taş Devri, Tom ve Jerry izlediğimiz, okul çantalarımızın taş kadar ağır olduğu, akşam ezanında dön çağrısı, sokakta deliler gibi oyun oynadığımız bir gerçek.  Hepimiz geçmişi özlüyoruz bazen sadece bunu söyleyecek cesarete sahip olamıyoruz. Çünkü yaşam guruları geçmişte yaşama diyor. Onu bırakmamızı ve unutmamızı söylüyor. Hayır.. Bir kaybın yasını tutmak gibi onu özlemek de tekrar istemek de normal. Çünkü gelecekte yolumuza devam edebilmek için ona ihtiyacımız var.